War On Drugs

Zal ik eens iets aan u opbiechten? Vanavond bezoek ik mijn eerste grote concert sinds het begin van de coronacrisis. En weet u, ik had er wel wat meer van ...

Verder zien en horen we vooral prima live-luistersessie van een band die wel het juiste materiaal, maar nog niet de juiste houding heeft voor zalen groot als deze. Behalve dus dat het gewoon niet méér is dan een set van prima gespeelde prachtliedjes. The War On Drugs is een groep die mooie muziek maakt; maar geen groep die je meeneemt. In de studio komt The War On Drugs in de buurt van voorbeelden als Springsteen, Dire Straits en Neil Young. Op het podium haalt men dat niveau echter nog lang niet. Maar misschien ligt de ongeïnteresseerde indruk dat een groot deel van de toeschouwers maakt, stiekem ook wel een beetje aan de mannen op het podium. Bij de deuren en aan de bar is meer menselijke beweging waar te nemen dan vlak voor het podium.

De rockband uit Philadelphia speelde in de Ziggo Dome z'n grootste soloshow op Nederlandse bodem. Zonder fratsen of grootse handgebaren, maar wel prachtig ...

‘Hey, het gebeurt daar op het podium, ja!’ En ehm… Kijk je effe op je telefoon hoe laat het is, dan spreken ze je direct aan. Hij weet het nog goed.

Ook The War On Drugs mocht eindelijk na hun gedwongen corona-afwezigheid weer optreden in Nederland. Vrijdagavond 22 april stond de band van Adam Granduciel ...

Voor een optreden op Down The Rabbit Hole op 3 juli en voor een bezoekje aan onze zuiderburen tijdens Rock Werchter in het weekend van 30 juni. Krijg je nou geen genoeg van The War On Drugs of was je er gisteren niet bij en moet je ze nu live zien? Geen beelden op grote schermen van de zanger, geen spotlight om iemand duidelijk uit te lichten, het gaat om de band als geheel en de muziek de ze maken.

Soms is er twijfel als een band een nieuwe plaat uitbrengt: kan ze nog op een hoog niveau blijven presteren? Bij The War On Drugs is er nooit twijfel.

Met een zachte bisronde waarin vooral “In Reverse” als eerste heel hard binnenkwam, wist The War On Drugs zelfs op het einde nog te ontroeren. De band is al langer dan vandaag een stadionband, maar bewees nog maar eens waarom ze die naam meer dan waardig is. Ook de frontman was heel dankbaar voor het enthousiasme in de zaal, en omdat het de einde van de tour was, werd alles met nog meer goesting gespeeld. Zonder veel druk deed The War On Drugs het nummer opsplitsen in twee delen waarin ze in het midden plots volledig stilvielen om daarna gewoon verder op het elan te gaan. Het begint met een basislaag die het fundament van de song blijkt, om dan nadien telkens extra ingrediënten op die basis te leggen. Er werd ook vuurwerk voorzien bij “Occassional Rain” en zelfs confetti was aanwezig tijdens het krachtige einde van “Under the Pressure”. Je zou het niet zeggen als je gewoon naar de plaat luistert, maar zelfs The War On Drugs is soms een feest. Het is gewoon een talent van The War On Drugs om luisternummers om te bouwen tot echte anthems. Denk maar aan “Under the Pressure” dat eerst een soort van mysterieuze elektronsiche waas rond zich kreeg om dan volledig de herkenbare intro mee te krijgen. Hoogtepunt in de set was “Dream Never Dies” dat heel breekbaar binnenkwam, en natuurlijk het geweldige “Loveless” dat met zijn opbouw een toonvoorbeeld van epischeid is. The War On Drugs is namelijk getalenteerd in het omvormen van nummers naar een livecontext; waardoor ze rijker en vooral veel voller overkomen. Je kan iedere song van de band zien als een ovenschotel die je vol geduld en verstand in elkaar probeert te steken. Stipt om 21u kwamen dan de mannen en vrouw van The War On Drugs het podium op.