Eric Clapton

'Simpel voetballen is het moeilijkste wat er is.' De onnavolgbare logica van Johan Cruijff komt altijd even in ons op, als we zijn metershoge beeltenis op ...

Eric Clapton is zowel een grootheid als een bescheiden man, die niettemin hoogstpersoonlijk de blues en het edele gitaarspel in onze vaart der volkeren heeft gebracht. Een duimpje, een zwaai en de focus kan naar de dag van morgen, als Clapton wéér een volle Ziggo Dome voor z’n mond en neus heeft. ‘Simpel voetballen is het moeilijkste wat er is.’ Cruijff en Clapton kunnen elkaar de hand niet meer schudden – da’s logisch. Er volgt ook geen enkel woord van afscheid, nadat Cocaine de vloer nog even in beweging heeft gezet en Paul Carrack ook voor uitsmijter High Time We Went de zang op zich neemt. In de afgelopen twee jaar lag hij zwaar onder vuur omdat hij openlijk twijfelde aan het vaccinatiebeleid en de coronamaatregelen. Clapton evenmin: het geld is al lang uitgegeven, de kaartjes inmiddels twee jaar op zak, en ondanks een recente covidbesmetting heeft de hogepriester van de blanke blues z’n tournee precies op tijd voortgezet om Amsterdam aan te doen. Om klokslag negen uur wandelt Clapton doodgemoedereerd het podium op in spijkerbroek, overhemd en vestje, om af te trappen met Pretending. Als een kameleon gaat hij op in het decor, er staat geen spot op hem gericht en de meeste beweging komt van de muzikanten om hem heen (waarbij we ondanks een grote hoed meteen Paul Carrack als organist herkennen). Where’s Eric? Het blijft ruim anderhalf uur lang de grote vraag. In Badge – eindelijk iets van Cream – ronkt de versterker voor het eerst vanavond, Wonderful Tonight klinkt dan weer wat afgeraffeld, terwijl Crossroads juist lekker gejaagd door de zaal heen raast, met de duivel op de hielen. De vaste Cream-kraker is opgeofferd voor het niemendalletje van zojuist, voor het eerst tijdens deze Europese ronde. In Driftin’ klinkt zowaar enige geestdrift, Nobody Knows You When You’re Down And Out wordt goedkeurend herkend door de zoekende hoofden en ook het stemmige Layla krijgt in z’n beroemde Unplugged-arrangement de zaal aan z’n voeten – Carrack schudt in z’n orgelsolo zelfs de beroemde riff even uit z’n mouw. Als Clapton z’n Stratocaster weer omgespt, hebben we eindelijk het ideale standpunt gevonden: halverwege aan de linkerzijkant, ter hoogte van de bar. ‘Simpel voetballen is het moeilijkste wat er is.’ De onnavolgbare logica van Johan Cruijff komt altijd even in ons op, als we zijn metershoge beeltenis op het naar hem vernoemde stadion passeren.