Pearl Jam

Daar staat hij. Zwart shirt, grijze haren, gebogen. Na vele jaren, de legendarische sprong, golven Covid, staat hij nog één keer hier, mister Pinkpop, ...

Pearl Jam zoekt de uitdaging in de krochten van het eigen archief. Pearl Jam is duidelijk een band van de lange adem. Die hebben hun imago mee, met confetti en vlammenwerpers inspelend op beleving en fear of missing out, de jaloersmakende beelden voor Instagram en TikTok. Pearl Jam is niet fotogeniek – geen jongere wil eruit zien als Eddie Vedder, hoor – maar heeft wel bijzonder veel goede liedjes. Maar de muziekwereld is altijd in beweging en de trends van nu bewegen verder weg van de sound waar Pearl Jam een carrière op bouwde. Pearl Jam doet vervolgens een Stones cover, Street Fighting Man, voor het eerst sinds ’94. Deze band levert geen business as usual, maar maatwerk, dat deze show persoonlijker maakt dan de eveneens sterke Pinkpopshow uit 2018. Sterker nog, iets voor elf, we zijn een dik uur in de show, begint het heilige vuur uit de jaren negentig te knetteren tijdens urgente vertolkingen van Daughter, Better Man en Jeremy. Dus Pearl Jam is een band van vroeger geworden? Vedder, een emotioneel mensenmens, is opvallend open en spraakzaam. Ze versleten in de beginjaren wat drummers, maar sinds de tweede helft van de jaren ’90 is de line-up stabiel. De culminatie van jaren stug doorgaan, in voor- en tegenspoed. De show die Pearl Jam op Pinkpop geeft kan alleen gegeven worden door een band met een enorme integriteit, ervaring en toewijding. ‘De eerste keer dat wij in Nederland speelden is dertig jaar en tien dagen geleden…