Pearl Jam Pinkpop

3 dagen Pinkpop 2022: Pearl Jams Eddie Vedder klonk fris als dertig jaar geleden. Metallica was magistraal. Jan Smeets nam snikkend afscheid van zijn…

Als geen ander kan Metallica een menigte collectief optillen en toch alle fans het gevoel geven dat ze worden getrakteerd op een privéshow. Behalve de geijkte brulmomenten („Searchììììng… Seek & Destroy!!!”) werden zelfs de virtuoze gitaarsolo’s van Kirk Hammett collectief meegezongen alsof het strijdliederen waren. Hun magistrale masterclass begon helemaal vooraan op de driehoekige uitloper van het podium, waar de bandleden vlak op elkaar en omringd door headbangers en vuistzwaaiers aftrapten met de thrashmetalklassiekers ‘Whiplash’ en ‘Creeping Death’. Vuur, venijn, gedrevenheid (en gek genoeg, ook: intimiteit) lieten het lijken alsof hier een hemelbestormende band haar eerste optreden gaf waarvan alles afhing. Daarna verloor Vedder zich steeds vaker, lurkend aan zijn wijnfles, in te lange uitweidingen, over surfen („Zijn er nog mensen uit Domburg?”), een gestorven gitaarbouwer, zijn befaamde Pinkpop-sprong vanaf een cameramast, hoe laat de zon ondergaat in Seattle, etc. Pearl Jam leek van plan om dat glorieuze optreden over te doen in een grunge-viering waarin de band nieuw werk nagenoeg links liet liggen. Toch was niet Smeets, maar de brandende zon de hoofdspeler van de 51ste editie. De man die altijd vaderlijk de bezoekers toesprak alsof het zijn (klein)kinderen waren („Goed smeren!