Tim Knol

'I was traveling at the speed of sound, but now I'm lightyears better', zingt een herboren Tim Knol op de titeltrack van zijn nieuwe plaat.

‘Ik schreef het in eerste instantie over iemand anders, dus het was een treurige constatering dat ik zelf het hoofdpersonage in één van van mijn liedjes geworden was. Dat was een uit de hand gelopen tocht op Vlieland. Met de Wandelclub die hij tijdens de pandemie oprichtte trok hij dat door tot in het extreme. Als je voor vijfhonderd man speelt kom je weleens met een foutje weg, en als je met een band speelt. Na de grote stages op festivals in het hele land volgde een periode dat Knol veel soloshows deed in natuurtheaters en liefhebberspodia. Shows voor kleine gezelschappen, maar wel met het meest dankbare publiek dat je je kunt voorstellen, mensen die stuk voor stuk ademloos de hele show lang luisteren, die allemaal achteraf een plaatje kopen en praatje maken. ‘Het was een treurige constatering dat ik zelf het hoofdpersonage in één van van mijn liedjes geworden was.’ Maar op dit moment gaat het in elk geval veel beter en kan je wel echt spreken van een omkeerpunt.’ Maar het is gelukkig geen egodocument geworden – een soort De Tim Knol Methode – maar gewoon een eerlijk gesprek tussen twee gasten aan de keukentafel. En hij zit een stuk beter in zijn vel. Van café naar café op zoek naar de laatste ronde’, vertelt hij. De zon komt op en de lichten gaan uit terwijl de roes langzaam weer in de blues verandert.