Ook filmgoden zijn sterfelijk: Jean-Luc Godard, frontman van de nouvelle vague, is op 91-jarige leeftijd overleden. Zijn films leidden steevast tot...
De filmmaker stond mede aan de wieg van de baanbrekende 'nouvelle vague' van Franse films in de jaren 60.
Vanaf de jaren 70 zakte Godard weg als gezaghebbend filmmaker, maar hij bleef een voorbeeld voor jonge Amerikaanse filmmakers. In de late jaren 60 ging Godard steeds meer een antikapitalistische en anti-establishment boodschap uitdragen in zijn werk. Godard suggereerde in de film dat de Fransen bereid waren tot wreedheden zoals marteling om hun kolonie te behouden, en daardoor was de film jarenlang verboden in Frankrijk.
Wie in de jaren 60 van vernieuwende cinema hield kon niet heen om Jean-Luc Godard, de Frans-Zwitserse regisseur die op 91-jarige leeftijd is overleden.
De Frans-Zwitserse regisseur Jean-Luc Godard is op 91-jarige leeftijd overleden, meldt het Franse dagblad Libération dinsdag. Verdere details zijn niet ...
De Frans-Zwitserse regisseur Jean-Luc Godard is op 91-jarige leeftijd overleden. Hij gold als een van de meest prominente stemmen van de Franse mod...
Hij leefde al jaren teruggetrokken aan het meer van Genève, maar in de jaren zestig groeide Jean-Luc Godard uit tot een van de grootste vernieuwers...
De Frans-Zwitserse regisseur Jean-Luc Godard is op 91-jarige leeftijd overleden, heeft zijn familie dinsdag bekendgemaakt. Godard wordt gezien als een van ...
Word, Excel en PowerPointDigitale leveringMeest recente versie€ 49.99€ 299.99](https://webshop.telegraaf.nl/product/microsoft-office-2021?utm_source=telegraaf.nl&utm_medium=referral&utm_content=uitgelicht18179&utm_campaign=etalage) [€ 19.99€ 59.99](https://webshop.telegraaf.nl/product/cappuccino-pullover-v-hals?utm_source=telegraaf.nl&utm_medium=referral&utm_content=17562&utm_campaign=etalage) [€ 49.99€ 89.95](https://webshop.telegraaf.nl/product/wrangler-spijkerbroek-heren?utm_source=telegraaf.nl&utm_medium=referral&utm_content=18517&utm_campaign=etalage) Acteur Antonio Banderas bedankt de regisseur voor het „verleggen van de grenzen”. [€ 64.99€ 99.99](https://webshop.telegraaf.nl/product/elektrische-handzaag-incl-extra-accu?utm_source=telegraaf.nl&utm_medium=referral&utm_content=17944-0&utm_campaign=etalage) Het British Film Institute noemt Godard „een grootheid uit de cinema die het boek met regels uit elkaar scheurde”. Godard richtte met zijn marxistisch-leninistische kameraden de filmgroep Dsiga Vertov op om meer politieke films te maken. Godard brak met allerlei conventies door zich te laten beïnvloeden door de Amerikaanse gangsterfilms, door zijn ruwe montage en door met een laag budget te werken. Zijn grootste successen boekt hij als beginnend regisseur in de jaren zestig. Jean-Luc Godard behoort tot de grondleggers van de nouvelle vague (nieuwe golf), de stroming die in het begin van de jaren zestig de filmkunst radicaal vernieuwde. De Frans-Zwitserse regisseur Jean-Luc Godard is op 91-jarige leeftijd overleden, heeft zijn familie dinsdag bekendgemaakt. Ook heeft hij meerdere Césars op zijn schoorsteenmantel staan.
1930-2022: De invloedrijke nouvelle vague-regisseur overleed dinsdag in zijn Zwitserse woonplaats Rolle, zo maakte zijn partner Anne-Marie Mieville bekend.
De in Parijs als zoon van een Zwitserse arts en erfgenaam van een Franse bankiersfamilie geboren Godard begon zijn carrière begin jaren vijftig als filmcriticus, onder meer voor het prestigieuze filmblad Cahiers du Cinema. In Éloge de l’amour uit 2001 onderzocht hij hoe het Amerikaanse narratief over de liefde ons denken over liefde heeft vervormd. Het enfant terrible van de Franse nouvelle vague-cinema heeft met zijn uitgebreide oeuvre een enorme invloed gehad op hoe de filmkunst zich sinds de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde.
Zijn fans vereren hem als een cinefiele god. In 2018 verscheen een film over filmlegende Jean-Luc Godard en wijdde het Eye Filmmuseum een klein ...
In 1967, ten tijde van La chinoise en Week-end, werd Godard een militant maoïst die in zijn films de revolutie predikte en steeds pessimistischer werd over de rol van film in de maatschappij. Als vanouds schitterend gedraaid op 35mm, met bekende acteurs (Isabelle Huppert en Nathalie Baye) en een voortzetting van oude thema’s als prostitutie (als realiteit en metafoor), machtsverhoudingen en de verschillen tussen man en vrouw. Maar het was vooral zijn vrijheid in het gebruik van filmische middelen die onverminderd aanspreekt. Het is zowel een experimentele als lyrische film en die twee komen samen in de shots waarin Nathalie Baye begeleid door de muziek van Gabriel Yared in slowmotion en stopmotion door een landschap fietst. Rond 1966 nam zijn kritiek op Amerika toe, als imperialistische natie (Vietnam) en als vertegenwoordiger van het consumentisme dat Godard zo verafschuwde. Een generatie eerder waren de movie brats uit de jaren zeventig, onder wie Martin Scorsese en Brian De Palma, onder de indruk van Godard en zijn geestverwanten. Naarmate de jaren zestig vorderen wordt zijn werk steeds politieker en gaat Godard zichzelf definiëren als essayist, als denker over maatschappelijke (en filmische) structuren. Maar in de ogen van de Cahiers-critici zijn dit geen anonieme ambachtslieden maar filmauteurs met een eigen stijl en wereldvisie. Zo slaat in À bout de souffle de fascinatie voor de Amerikaanse (pop)cultuur al om in geweld en verraad. Godard experimenteerde in zijn gehele oeuvre met filmische middelen. [Cahiers du cinéma](https://www.cahiersducinema.com/), het baanbrekende blad dat van grote invloed was op de (her)waardering van de Amerikaanse cinema en regisseurs als Alfred Hitchcock, Howard Hawks, Nicholas Ray en Samuel Fuller. Al in zijn kritieken toonde Godard zich een dwars denker, iemand die een regisseur als Joseph Mankiewicz in het zonnetje zet of schrijft dat ‘een alerte Frank Tashlin twee Billy Wilders waard is’.
Zijn fans vereerden hem als een cinefiele god. Gisteren bleek Jean-Luc Godard toch sterfelijk. ANdré Waardenburg zet vijf redenen op een rij waarom hij zo ...
In 1967, ten tijde van La chinoise en Week-end, werd Godard een militant maoïst die in zijn films de revolutie predikte en steeds pessimistischer werd over de rol van film in de maatschappij. Als vanouds schitterend gedraaid op 35mm, met bekende acteurs (Isabelle Huppert en Nathalie Baye) en een voortzetting van oude thema’s als prostitutie (als realiteit en metafoor), machtsverhoudingen en de verschillen tussen man en vrouw. Maar het was vooral zijn vrijheid in het gebruik van filmische middelen die onverminderd aanspreekt. Het is zowel een experimentele als lyrische film en die twee komen samen in de shots waarin Nathalie Baye begeleid door de muziek van Gabriel Yared in slowmotion en stopmotion door een landschap fietst. Rond 1966 nam zijn kritiek op Amerika toe, als imperialistische natie (Vietnam) en als vertegenwoordiger van het consumentisme dat Godard zo verafschuwde. Een generatie eerder waren de movie brats uit de jaren zeventig, onder wie Martin Scorsese en Brian De Palma, onder de indruk van Godard en zijn geestverwanten. Naarmate de jaren zestig vorderen wordt zijn werk steeds politieker en gaat Godard zichzelf definiëren als essayist, als denker over maatschappelijke (en filmische) structuren. Maar in de ogen van de Cahiers-critici zijn dit geen anonieme ambachtslieden maar filmauteurs met een eigen stijl en wereldvisie. Zo slaat in À bout de souffle de fascinatie voor de Amerikaanse (pop)cultuur al om in geweld en verraad. Godard experimenteerde in zijn gehele oeuvre met filmische middelen. [Cahiers du cinéma](https://www.cahiersducinema.com/), het baanbrekende blad dat van grote invloed was op de (her)waardering van de Amerikaanse cinema en regisseurs als Alfred Hitchcock, Howard Hawks, Nicholas Ray en Samuel Fuller. Al in zijn kritieken toonde Godard zich een dwars denker, iemand die een regisseur als Joseph Mankiewicz in het zonnetje zet of schrijft dat ‘een alerte Frank Tashlin twee Billy Wilders waard is’.
Jean-Luc Godard (1930-2022): Er is cinema voor en na Jean-Luc Godard. De frontman van de Nouvelle Vague, latere pionier van de digitale cinema, herschreef…
En om ons te realiseren dat met hem niet het geheugen en het geweten van de cinema van de twintigste en de eenentwintigste eeuw mag sterven. De verwarrende, verwonderende en verwoestende relaties tussen mannen en vrouwen vormen in veel van Godards films een verhaalmotor. [een van zijn beroemdste films, Le mépris uit 1963](https://www.youtube.com/watch?v=rF0Ju0ONwGU) krijgt een jonge schrijver (Michel Piccoli) de kans om een filmscript naar aanleiding van de ‘Odyssee’ te schrijven voor filmdinosauriër Fritz Lang (nog een van Godards favorieten). Het is een van de intrigerendste filmwerken die er is. Op À bout de souffle volgde Le petit soldat (geproduceerd in 1960 maar pas uitgebracht 1963), een van de eerste Franse films die zich verhield tot de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog. Het deels geïmproviseerde en in lange takes gefilmde vrouwenportret bevat een van de meest aangrijpende scènes van de afgelopen eeuw. [zijn debuutfilm À bout de souffle (1960)](https://www.youtube.com/watch?v=DQgODR1jZz0&t=4s) introduceerde Godard bijvoorbeeld de jump-cut, een springerige montagestijl die shots in stukjes knipte, waardoor je het gevoel krijgt door de tijd te hinkelen. [Vivre sa vie](https://www.youtube.com/watch?v=dfZQpLSuxKE&t=1s) (1962), waarschijnlijk een van zijn meest geliefde films. De nieuwe filmgolf moest afrekenen met de keurige films van hun Franse voorgangers, en energiek en vol experimenteerlust de camera richten op de eigen generatie. Samen met François Truffaut en andere latere regisseurs groeide Godard op in de Cinématheque Française, een Parijse filmtempel waar in de naoorlogse jaren een enorme inhaalslag plaatsvond op het gebied van Amerikaanse en wereldcinema. Na zijn schooltijd in het Zwitserse Nyon keerde hij terug naar Parijs, waar hij zich al snel ontpopte als de provocateur par excellence van de Franse filmwereld. Geïnspireerd door iconen als John Ford, Howard Hawks en Alfred Hitchcock, die in het Amerikaanse studiosysteem hun eigen handschrift konden ontwikkelen, formuleerden ze de zogeheten ‘auteurstheorie’, die filmmakers net als schrijvers als auteur van een oeuvre ziet.