Jean-Luc Godard

Zijn fans vereren hem als een cinefiele god. In 2018 verscheen een film over filmlegende Jean-Luc Godard en wijdde het Eye Filmmuseum een klein ...

In 1967, ten tijde van La chinoise en Week-end, werd Godard een militant maoïst die in zijn films de revolutie predikte en steeds pessimistischer werd over de rol van film in de maatschappij. Als vanouds schitterend gedraaid op 35mm, met bekende acteurs (Isabelle Huppert en Nathalie Baye) en een voortzetting van oude thema’s als prostitutie (als realiteit en metafoor), machtsverhoudingen en de verschillen tussen man en vrouw. Maar het was vooral zijn vrijheid in het gebruik van filmische middelen die onverminderd aanspreekt. Het is zowel een experimentele als lyrische film en die twee komen samen in de shots waarin Nathalie Baye begeleid door de muziek van Gabriel Yared in slowmotion en stopmotion door een landschap fietst. Rond 1966 nam zijn kritiek op Amerika toe, als imperialistische natie (Vietnam) en als vertegenwoordiger van het consumentisme dat Godard zo verafschuwde. Een generatie eerder waren de movie brats uit de jaren zeventig, onder wie Martin Scorsese en Brian De Palma, onder de indruk van Godard en zijn geestverwanten. Naarmate de jaren zestig vorderen wordt zijn werk steeds politieker en gaat Godard zichzelf definiëren als essayist, als denker over maatschappelijke (en filmische) structuren. Maar in de ogen van de Cahiers-critici zijn dit geen anonieme ambachtslieden maar filmauteurs met een eigen stijl en wereldvisie. Zo slaat in À bout de souffle de fascinatie voor de Amerikaanse (pop)cultuur al om in geweld en verraad. Godard experimenteerde in zijn gehele oeuvre met filmische middelen. [Cahiers du cinéma](https://www.cahiersducinema.com/), het baanbrekende blad dat van grote invloed was op de (her)waardering van de Amerikaanse cinema en regisseurs als Alfred Hitchcock, Howard Hawks, Nicholas Ray en Samuel Fuller. Al in zijn kritieken toonde Godard zich een dwars denker, iemand die een regisseur als Joseph Mankiewicz in het zonnetje zet of schrijft dat ‘een alerte Frank Tashlin twee Billy Wilders waard is’.