Avatar

Het vervolg op Avatar was dertien jaar wachten waard. Dit is niet alleen een film, maar een bijna fysieke belevenis. Jammer wel van het te zwakke verhaal.

De videogame-achtige ‘look’ is ook niet altijd mooi of prettig en is een gevolg van de combinatie van waanzinnig gedetailleerde CGI, perfomance capture, 3D, High Dynamic Range en high framerate (48 beeldjes per seconde in plaats van de standaard 24). Een van die mensen is de marinier Quaritch, die in deel één door Jake werd gedood maar wiens bewustzijn nu ook in een Na’vi-lichaam is gestopt, net als dat van de rest van de mariniers onder zijn commando. Het duurt erg lang maar tijdens de kennismaking van Jake’s gezin met hun nieuwe omgeving, dein je letterlijk mee met de bizarre buitenaardse maar idioot geloofwaardige onderwaterwereld en met het gekibbel en gegiechel van Jake’s kinderen. Iedere vrijdag de nieuwste series en films in je inbox! Wat je er na afloop van vindt, is mogelijk zeer tegenstrijdig. Je begint in het bestaan van dat gezin te geloven en hun gedoe in de tropische wateren van Pandora krijgt voor de kijker iets vanzelfsprekends en, door het lage tempo, bijna iets meditatiefs. De lokale bevolking, de Na’vi, leeft in vrede en in harmonie met de spectaculaire flora en fauna van Pandora. Het is een soort fotorealistische versie van een werkelijkheid die overduidelijk niet bestaat, maar die je tóch ziet, hoort en bijna voelt. De crux van de belevenis die Avatar: The Way of Water is, is dat je wéét dat wat je ziet niet echt is, dat je wat je ziet vaak ook niet per se mooi vindt, afhankelijk van je smaak, maar dat de gezichten en lichamen van de wezens met wie je drie uur en twaalf minuten doorbrengt, totaal concreet voor je worden. En regelmatig heel erg creepy of zelfs, en dat is misschien het meest verontrustende, erotisch. We zien hoe de menselijke marinier Jake Sully (Sam Worthington), wiens bewustzijn in de eerste film werd geüpload in het lichaam van een knalblauwe en boomlange bewoner van de planeet Pandora, aldaar een gezin heeft gesticht met de heldin uit die film, de lokale vrouw Neytiri (Zoe Saldaña). Tijdens het kijken geloof je heel vaak je ogen en je eigen brein niet.