Maneskin

Wat voor de één een halszaak is, is voor de ander totaal onbelangrijk. Fake of fenomeen, kopt OOR op de cover van de nieuwste editie.

Laat hem doorgaan met die lessen, want vooral aan zijn speech op het B-podiumpje achterin de zaal, dat speciaal is opgebouwd voor een akoestisch blokje, is niet echt een touw vast te knopen. Het is een van de nummers waar de band mee doorbrak na de Eurovisie-hit Zitti e Buoni, die dan ook al is gespeeld. – en er is niemand, echt niemand, die onbevredigd de zaal verlaat. Hij komt nog net niet vast te zitten in een decorstuk, maar het had zomaar ook kunnen gebeuren. Damiano loopt met de microfoon in z’n hand non-stop heen en weer over het podium, gevolgd door een paar camera’s, te zien op enorme schermen, met een enorme continu bewegende lichtbak boven zijn hoofd. Het Spinal Tap-gehalte is met al die wapperende haren en gitaarposes hoog. Beggin’ begint met een heerlijke a capella-rasp van zanger Damiano, maar het is vooral een cover gespeeld op het niveau van een coverband-op-een-wijkfestival. Hier vlakbij, doelend op Rotterdam en op Ahoy, waar de band in 2021 de Eurovisie-finale won. De kunst van de uitgebalanceerde setlist zit er nog niet echt in: de oersimpele oorwurm Gossip is meteen al als tweede aan de beurt, als de helft van de zaal zijn ogen nog uitkijkt. Je kunt er lang of kort over discussiëren, maar op de dag van de grootste eigen show van deze band ooit in Nederland, blijkt het een nogal ouwelijke vraag. Want rebels is Måneskin natuurlijk zeker, in hun ogen, daar is het hele imago van deze Italiaanse popband op gebouwd. Vraag maar aan de duizenden vaak piepjonge fans die, zo te zien aan de kleedjes voor de poorten van Ziggo Dome, al uren voor de zaal hebben gezeten.