The Whale

Verdriet. Tranen. Die komt even binnen bij lotgenoten, de film The Whale, over een docent Engels met morbide obesitas (ernstig overgewicht).

Van Rossum vindt dat de film het lijden van een persoon met overgewicht of obesitas heel goed in beeld brengt. De pizzabezorger was namelijk nieuwsgierig geworden naar de bewoner van het huis en op een dag blijft hij staan om te zien wie de drie pizza’s op de deurmat buiten opraapt. Heb je als kind overgewicht, dan wordt het heel moeilijk om dat weer kwijt te raken, blijkt uit onderzoek en had Van Rossum in haar lezing al betoogd. Voor mijn gevoel kijkt iedereen naar je.” Treurig vindt Hackman het moment waarop de pizzabezorger, die dagelijks drie pizza’s voor de gesloten voordeur van de hoofdpersoon aflevert, geschrokken wegrent als hij zijn klant, die zich nooit vertoont, een keertje ziet. Ze herinnert zich het moment waarop zij op de school van haar zoons (nu 13 en 17) werd uitgescholden voor ’dikke’. Zij kruipt knus tegen hem aan, alsof ze de enorme zweetplekken op zijn T-shirt niet ziet en geen last heeft van de lichaamsgeur die ongetwijfeld om hem heen moet hangen. Als hij een keer wordt geconfronteerd met een nieuw persoon, zoals de gelovige jongen aan de deur die daarna vaak zal terugkeren om hem te bekeren, dan brandt de vraag op zijn lippen: ’Vind je mij walgelijk?’. Maar z’n spaargeld wil hij niet gebruiken voor een behandeling voor de vele klachten die hij heeft. De ton is bestemd voor zijn tienerdochter met wie hij de band probeert te herstellen. Hij laat zich daartoe zeker niet overhalen door zijn mantelzorger, zo ongeveer de enige persoon die hij ziet, de zus van zijn overleden partner. De hoofdpersoon kan het huis niet meer uit en daardoor was hij in staat om een dikke ton bij elkaar te sparen. Het is heel destructief eigenlijk.” In The Whale propt de hoofdpersoon van alles naar binnen als de emoties hem te veel worden.